Σε κάποιο άλλο «παράλληλο σύμπαν» μπορεί να βγουν τα νούμερα.

Από την έρευνα εργατικού δυναμικού της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), προκύπτουν τα εξής:
Στο 27% «αναρριχήθηκε» το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα τον Φεβρουάριο εφέτος, με τους ανέργους να  ανέρχονται σε 1.320.189 άτομα και να έχουν αυξηθεί κατά 245.021 άτομα (22,8%) σε έναν μόλις χρόνο.
Ειδικά στους νέους σε ηλικία (15- 24 ετών), η ανεργία καταρρίπτει συνεχώς κάθε αρνητικό ρεκόρ, καθώς «εκτινάχθηκε» στο 64,2% ή κατά 10,1 μονάδες υψηλότερα από τον Φεβρουάριο πέρυσι και κατά 33,5 μονάδες υψηλότερα από το 2010 και το πρώτο έτος εφαρμογής του Μνημονίου.
 Ειδικότερα,  Το ποσοστό ανεργίας τον Φεβρουάριο ανήλθε σε 27%, έναντι 21,9% τον Φεβρουάριο 2012 και 26,7% τον Ιανουάριο 2013 (σημειώνεται ότι αρχικά για τον Ιανουάριο εφέτος, η ΕΛΣΤΑΤ προσδιόριζε την ανεργία στο 27,2%.
 

Το συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας σήμερα δεν ξεπερνά τους 4.700.000 ανθρώπους. Αν αφαιρεθούν οι άνεργοι απομένουν 3,2 εκατομμύρια άνθρωποι να εργάζονται. Εξ αυτών οι ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι πίσω στις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ είναι κοντά στις 400.000 και άρα αυτοί πιθανά φυτοζωούν, άλλως δεν θα έμεναν οικειοθελώς χωρίς ασφάλιση υγείας. Απομένουν 2,8 εκατομμύρια πραγματικά εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι 670.000 είναι δημόσιοι υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα, ενώ άλλοι 300.000 περίπου εικάζεται πως είτε δεν απογράφησαν, καθώς ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που διενέργησε την απογραφή είπε πώς οι μισοί δήμοι δεν έστειλαν στοιχεία, είτε βρίσκονται σε κάποια από τις χιλιάδες αναπτυξιακές εταιρίες των δήμων και δεν περιελήφθησαν στην απογραφή, είτε εργάζονται σε κάποια από τις αμέτρητες ΔΕΚΟ. Ενδεικτικά, μόνο 350 μέλη ΔΣ απογράφησαν, ενώ οι οργανισμοί και ΑΕ του δημοσίου αριθμούν σε πολλές χιλιάδες. Έστω λοιπόν ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, με τις ΔΕΚΟ, αριθμεί περί το 1 εκατομμύριο, και ουσιαστικά πληρώνεται από τους φόρους και τις εισφορές των υπολοίπων εργαζομένων, ή από τα κρατικά μονοπώλια. Άρα, η παραγωγική οικονομία που διατηρεί τις θέσεις εργασίας της σήμερα, αριθμεί σε 1,8 εκατομμύρια ιδιωτικούς υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες, και μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Από την άλλη πλευρά, εκ των 10,94 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας μας, τα 2 εκατομμύρια περίπου είναι άνω των 65 ετών. Αυτό θα έδινε και το μέγιστο αριθμό συνταξιούχων, αν όλοι ήσαν πρώην εργαζόμενοι, ή δικαιούχοι κοινωνικού επιδόματος, περιλαμβανομένων και αμφοτέρων των συζύγων ζευγαριών που δούλευε μόνο ο άνδρας. Όμως, ο συνολικός αριθμός συντάξεων που πληρώνονται στην Ελλάδα είναι 4.390.000! Απίστευτο και όμως αληθινό! Λέγεται ότι αυτές τις συντάξεις λαμβάνουν …
2.600.000 δικαιούχοι. Φυσικά δεν είναι όλοι σε συντάξιμη ηλικία, αλλά έχουν λάβει κάποιο ευεργετικό «δωράκι» από παλαιότερη κυβέρνηση, και βγήκαν στη σύνταξη πολύ πριν την ηλικία συνταξιοδότησης ημών των πληβείων.

Είναι νομοτελειακά αδύνατον η παραγωγή πλούτου από 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενους της παραγωγικής οικονομίας, με τους φόρους και την αναδιανομή των εισφορών τους, να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και πρόσοδο σε 3,6 εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους! Πολλοί μάλιστα συνταξιούχοι βγήκαν στη σύνταξη στην παραγωγικότατη ηλικία των 40-53 ετών, είτε μέσω κάποιας χαριστικής εθελουσίας, είτε μέσω νομοθετημάτων αναγνώρισης πλασματικού χρόνου εργασίας, είτε ως είθισται στα σώματα ασφαλείας και εθνικής άμυνας, είτε απλά ρουσφετολογικά. Αυτό μεταφράζεται στο ότι ένας άνεργος πληρώνει με τους έμμεσους φόρους του, τη σύνταξη μιας άρτι συνταξιοδοτηθείσας 50χρονηςμε ανήλικο τέκνο (πχ 17 ετών). Λογίζοντας και το ότι τα συνταξιοδοτικά ταμεία ΟΤΕ/ΔΕΗ/ΟΑ επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό ετησίως με άνω του €1,3 δισεκατομμυρίων, είναι προφανές ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Μόνο οι συνταξιούχοι του ΟΤΕ αριθμούν σήμερα σε 46.000 για έναν οργανισμό με μέγιστο αριθμό υπαλλήλων τους 17.000 προ πενταετίας, που σημαίνει πως έχουν προσδόκιμο ζωής μετά τη συνταξιοδότηση τριπλάσιο από τα 25-30 χρόνια υπηρεσίας τους. Σχεδόν 150 ετών προσδόκιμο ζωής δηλαδή! Κάτι άλλο περίεργο πρέπει να συμβαίνει. Λαμβάνοντας υπόψη ότι με το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων, οι συντάξεις πλέον είναι σχεδόν όλες προϊόν αναδιανομής τρεχουσών εισφορών και φόρων, το κόστος των €35 δισ. ετησίως είναι μη βιώσιμο. Προσθέτοντας τα €20 δισ. των μισθών του στενού δημόσιου τομέα, και ποιος ξέρει πόσα άλλα μέσω των ΔΕΚΟ και δημοτικών αναπτυξιακών ΑΕ, αθροίζουν πολύ περισσότερα από όσα 1,8 εκατομμύρια εργαζομένων της παραγωγικής τάξης μπορούν να αντέξουν. Το κόστος των €55 δισεκατομμυρίων, επιμερισμένο σε 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενους της παραγωγικής οικονομίας είναι απλά μη βιώσιμο. Σε αυτό το σύμπαν…


ixnos