Η κατάργηση της ΕΡΤ είναι μια πράξη αλαζονείας και πρόκλησης, που δημιουργεί νέες πολιτικές συνθήκες. Ο κ. Σαμαράς προέβη στην πράξη αυτή εφαρμόζοντας το «δόγμα του σοκ». Ο σκοπός τού σοκ προφανώς δεν είναι να κερδίσει συμπάθειες. Ο σκοπός είναι να προκαλέσει δέος για να επιτευχθεί παράλυση αντιδράσεων. Με το σοκ αυτό ο κ. Σαμαράς ήλπιζε να πετύχει ταυτόχρονα τρία αποτελέσματα:
* Να προβεί με μια κίνηση στις απολύσεις στο Δημόσιο.
* Να συγκρατήσει την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του.
* Να πριονίσει λίγο ακόμα τα δεκανίκια ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ.
Προφανώς απέτυχε και στα τρία. Προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει την απόφασή του με δύο επιχειρήματα: πρώτον, η ΕΡΤ ήταν άντρο σαθρότητας και, δεύτερον, δεν γινόταν να μεταρρυθμιστεί εν λειτουργία. Τα επιχειρήματα αυτά βέβαια δεν στέκουν ούτε λεπτό. Για την κατάσταση της ΕΡΤ ευθύνονται κατά κύριο λόγο τα κόμματα που κυβερνούν επί δεκαετίες, δηλαδή Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Τα οποία κυβερνούν και σήμερα! Αν πρέπει να καταργούμε οργανισμούς για να τους μεταρρυθμίσουμε, τότε πρέπει να καταργήσουμε, επίσης εν μια νυκτί, το ΕΣΥ και το δημόσιο σχολείο, μεταξύ άλλων! Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί επίσης να βαφτίσει «μεταρρύθμιση» την κατάργηση ενός οργανισμού. Πρόκειται βέβαια για χοντροειδή εξαπάτηση, με επιβαρυντικό στοιχείο το γεγονός ότι απολύτως καμία πραγματική μεταρρύθμιση, απ' αυτές που περιέχονται στην κυβερνητική Προγραμματική Συμφωνία, δεν έχει υλοποιηθεί, ούτε καν μπει στα σκαριά.

Τελικά, ο κ. Σαμαράς έπεσε έξω στους υπολογισμούς του.

Δεν υπολόγισε τη συσσωρευμένη υποβόσκουσα οργή μέσα στην κοινωνία, που έχει δημιουργήσει η πολιτική του. Δεν υπολόγισε επίσης τις αντιδράσεις των εταίρων του, οι οποίοι, «χαμένοι για χαμένοι», αναγκάζονται να δηλώσουν πως προτιμούν να «πέσουν ηρωικά» (σε εκλογές όπου θα συντριβούν), παρά να πάνε σαν το αρνί στο σφαγείο (αποδεχόμενοι επισήμως πλέον τον ρόλο του κομπάρσου). Τελικά, ο κ. Σαμαράς έστησε ο ίδιος την παγίδα στην οποία έπεσε. Διότι το παράδοξο είναι ότι πλέον οι επιλογές Σαμαρά και η αντίδραση Κουβέλη-Βενιζέλου οδηγούν λογικά απευθείας σε εκλογές, έστω και αν κανείς δεν τις θέλει!
Δεν τις θέλει κανένα από τα κόμματα της κυβέρνησης και πάνω απ' όλα δεν τις θέλουν Μέρκελ, τρόικα και εγχώριο κατεστημένο. Και συνεπώς μπαίνει το ερώτημα: Μήπως πρέπει εμείς, ως αντιπολίτευση, να τις επιδιώξουμε; Το ερώτημα θα είχε νόημα αν ήταν στο χέρι της αντιπολίτευσης να αποφασίσει. Κάτι το οποίο, ως γνωστόν, δεν ισχύει. Η πραγματική πρόκληση για την αντιπολίτευση είναι η πρόταση της εναλλακτικής λύσης. Τώρα, αν το «ατύχημα-Σαμαράς» μας οδηγήσει σε εκλογές τον Ιούλιο, ή όποτε αυτές προκύψουν.
Ας θέσουμε λοιπόν ευθέως το ερώτημα: Είναι έτοιμη η αντιπολίτευση να κυβερνήσει; Στην Ιστορία σπανίως δημιουργούνται ιδανικές συνθήκες. Υπάρχουν ώριμες καταστάσεις, τις οποίες υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις μετατρέπουν σε νίκες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
Ας το δηλώσουμε λοιπόν με δύναμη: Σήμερα υπάρχουν οι ώριμες συνθήκες για μια κυβέρνηση της Αριστεράς και της προόδου.
Η τρικομματική κυβέρνηση, με την υπόθεση της ΕΡΤ, κλείνει, ακριβώς ένα χρόνο μετά τη δημιουργία της, τον κύκλο της και ολοκληρώνει την εικόνα μιας παρακμής. Έχει αθετήσει όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, έχει επιβάλει τα πιο καταστρεπτικά μέτρα για την κοινωνία και τώρα προχωρεί σε μέτρα κατάλυσης της δημοκρατίας. Και όλα αυτά, μέσα σε αλληλοσπαραγμό των κυβερνητικών κομμάτων, ενώ οι επικεφαλής τους δηλώνουν πως συμφωνούν επί της ουσίας!
Οι πολίτες συνειδητοποιούν αυτή την κατάσταση, πολύ πέρα από τους αριστερούς ψηφοφόρους. Γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι το διακύβευμα αφορά στην κυριολεξία την σωτηρία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ισοπεδώνεται στο όνομα μιας αόριστης «σωτηρίας της χώρας». Η κατάλυση κάθε έννοιας ουσιαστικής δημοκρατίας δημιουργεί αποστροφή ακόμα και σε συντηρητικούς ψηφοφόρους. Όλοι καταλαβαίνουν πως κάθε μέρα που περνάει δημιουργεί ανεπανόρθωτες ζημιές: οι νέοι και επιστήμονες εγκαταλείπουν οριστικά την Ελλάδα, οι οικογένειες βουλιάζουν στα χρέη με προοπτική να χάσουν ακόμα και την πρώτη κατοικία τους, οι άνεργοι αποξενώνονται οριστικά από τον κόσμο της εργασίας, περιθωριοποιούνται και βυθίζονται στην κατάθλιψη όταν δεν φτάνουν στην αυτοκτονία, η δημόσια περιουσία, το κοινό μας αγαθό, ξεπουλιέται όσο-όσο.
Ο κόσμος της Αριστεράς συνειδητοποιεί πλέον στη συντριπτική του πλειοψηφία ότι οι μαξιμαλισμοί δεν οδηγούν πουθενά και είναι έτοιμος να στηρίξει μια κυβέρνηση με πρόγραμμα ταυτόχρονα ανατρεπτικό και ρεαλιστικό. Στον κόσμο αυτό προστίθενται τώρα νέα στρώματα της κοινωνίας, τα οποία, πέρα από ιδεολογικές αντιλήψεις, νιώθουν πως μια νέα κυβέρνηση είναι απολύτως αναγκαία για να διασωθεί η κοινωνική συνοχή αλλά και η δημοκρατία. Καθήκον των πολιτικών δυνάμεων, τις οποίες η Ιστορία επιφόρτισε με την αποστολή την ελληνικής αναγέννησης, είναι να προχωρήσουν στην ανάδειξη ενός κοινού προγράμματος διακυβέρνησης, που θα ανοίξει δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς και της προόδου, τώρα!

* Ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι βουλευτής Β' Αθήνας΄, μέλος του Συντονιστικού «Η Κοινωνία Πρώτα»