ΓΑΜΩ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΣΑΣ

Niki Vikou

- Μάκη, χάλασε το πλυντήριο, θα έρθεις να ρίξεις μια ματιά;

- Μπα, άστο!

-Γιατί βρε παιδί μου; Της Ελένης μια χαρά το έφτιαξες πέρσι.

- Από τότε που έκλεισα το μαγαζί, σπάνια βγαίνω πια από το σπίτι

-Για αυτό σου λέω, έλα, να φτιάξω ένα ουζάκι, να τα πούμε κιόλας, γιατί να δώσω σε ξένο τα χρήματα;

-Δεν είσαι καλά που θα πάρω λεφτά από σένα, με το ζόρι που τραβάς!

-Μα κι εσύ άνεργος είσαι.

-Όχι άεργος όμως, ανέλαβα τις δουλειές του σπιτιού.

-Βρήκε η Μαίρη δουλειά;

- Ναι, σε μια ταβέρνα, λαντζέρισα, τετρακόσια ευρώ τον μήνα. Μαθαίνει.... Αγγλικά στις κατσαρόλες. Κι όσο σκέφτομαι πως δεν την άφησα να διοριστεί για να μου κρατάει το μαγαζί τρελαίνομαι!

- Μαζί το είχατε αποφασίσει, το θυμάμαι καλά, μην φορτώνεσαι άδικα με ενοχές.

- Νίκη τρελαίνομαι, κομμάτια και θρύψαλα έγινε η ζωή μου. Έχω να βγω από το σπίτι έξη μήνες.

-Κακώς. Σήκω κι έλα από εδώ.

- Δεν μπορώ σου λέω. Φοβάμαι μην πέσω επάνω σε γνωστούς. Ντρέπομαι να πλένει πιάτα η γυναίκα μου για να με ταΐσει. Έχω την αποτυχία γραμμένη στο κούτελο, δεν θα τη βγάλω σεργιάνι και στο δρόμο.

- Οι μισοί Έλληνες είναι άνεργοι κι οι άλλοι ή δεν πληρώνονται καθόλου ή παίρνουν ψίχουλα.

-Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, εγώ είμαι ο άχρηστος, με παρόπλισαν στα πενήντα μου. Ξόφλησα.

- Μάκη, άσε, έρχομαι από εκεί.

- Μην κάνεις τον κόπο, κοιμάται η Μαίρη, ήρθε ψόφια τα ξημερώματα.

- Εγώ θα έρθω.

- Δεν θα σου ανοίξω.

Και δεν μου άνοιξε.....Πρέπει να μιλήσω με την γυναίκα του, επειγόντως!